دانلود پاورپوینت کامپوزیت های پلیمری ETFE با فرمت ppt ودر12 اسلاید قابل ویرایش

قسمتی از متن پاورپوینت

معماری نوین با کامپوزت های پلیمریETFE

پیش از این، معماران تنها می توانستند تصوری از ایده های خلاق و بناهای شگفت انگیز خود داشته باشند، در حالی که امکان ساختن چنین پروژه هایی وجود نداشت

. اما امروزه ساخت پهنه ای شناور از حباب های شیشه ای یا استادیوم ورزشی بافته شده از تیرهای فولادی و یا حتی پوشش شفاف چادر مانندی بر روی هزاران متر مربع زمین- که فقط می توانست در تصور آدمی شکل بگیرد- عملی شده است.

هر چند عموم مردم، ساخت چنین بناهایی را حاصل ابتکار و خلاقیت معماران و مهندسان می دانند، اما حقیقیت این است که برپایی چنین سازه هایی بیش از هر چیز، مدیون ویژگی های منحصر به فرد کامپوزیتی است که به طور مخفف ETFE نام دارد.

ETFE (Ethylene Tetrafluoroethylene) پلیمر پایه فلوئوروکربن بسیار با دوام و با قابلیت های بسیار بالایی است که از آن به عنوان مصالح ساختمانی کاربردی در آینده نام برده می شود. این پلیمر شگفت انگیز یک پلاستیک شفاف تفلونی است که جایگزین شیشه و پلاستیک های معمولی در بسیاری از ساختمان ها می شود. هر چند این مصالح با کارهای معماری شگفت انگیز به جهانیان معرفی شده است؛ اما در حقیقت تاریخچه اختراع آن به دهه 70 میلادی بر می گردد که نخستین بار در صنایع هوا نوردی به کار رفت. ETFE از حدود 15 سال پیش، مورد توجه معماران قرار گرفت و اکنون بسیاری از بناها در کشورهای سرتاسر جهان با استفاده از آن ساخته می شود. ETFE در مقایسه با شیشه ، امتیازات فوق العاده ای دارد که از آن جمله می توان به وزن بسیار کم آن اشاره کرد ،به گونه ای که با دارا بودن یک درصد وزن، هم نور بیشتری را از خود عبور می دهد و عایق بهتری محسوب می شود. هزینه نصب آن، بین 24 تا 70 درصد صرفه اقتصادی دارد. از سایر ویژگی های آن می توان به حالت ارتجاعی آن اشاره کرد که می تواند تا 400 برابر وزن خود را تحمل کند. این مصالح به خاطر سطوح کربنی لغزنده خود، به صورت خودکار ، گرد و غبار و چرک و لکه را پاک می کند، همچنین طول عمر بالایی دارد و از قابلیت بازیافت برخوردار است.

در شمال شهر مونیخ و میان تپه‌ها وعلف‌زارهای بیرون شهر (مابین شهر وفرودگاه مونیخ)،پیکره مشبک فشرده‌ای با عنوان استادیوم آلیانز قرار گرفته است. هیجان حاصل از این پیکره نورانی که از فاصله بسیار دور نیز قابل رویت است، به قدری است که افرادی را که علاقه‌ای به رویدادهای ورزشی ندارند را نیز به سوی خود جذب می‌کند. ایده اصلی معماران استادیوم، هرتزوگ و دمورن، سنت شکنی در شیوه طراحی رایج استادیوم‌های ورزشی بود. آنها قاعده کلی طراحی استادیوم را که تقریبا از سال 1972 (زمانی ‌که فرای اتو (Frei Otto) استادیوم المپیک مونیخ را طراحی کرد)، شروع شده بود و روش غالب در طراحی پوشش سقف استادیوم‌های ورزشی و شیوه پایداری آن (فرم‌های سازه) به‌شمار می‌رفت، کنار نهادند.آنها با استناد به این که طراحی استادیوم یک امر انسان‌ساز فرهنگی است نه یک کار مهندسی صرف، کار طراحی را آغاز کردند. منبع الهام آنها در طراحی استادیوم، معماری بر مبنای فرم سازه‌های کششی و سیستم‌های خرپایی یا ایده‌ای چون سازه یک پل معلق نبود، بلکه تصویر کلاژ شده‌ای از نمایش بازیکنان فوتبال در یک تئاتر باروک بود.