دانلود مقاله ورزش در معلولین  با فرمت ورد ودر15 صفحه قابل ویرایش

قسمتی از متن مقاله

مقدمه

در دنیای امروز با شمار رو به افزون معلولین و نیز گسترش انواع رشته‌های ورزشی و نیاز حیاتی معلولین به تحرک و فعالیت بیشتر جسمانی لزوم ابداع و بکارگیری روش‌ها و شیوه‌های جدید و آسانتر که خاص معلولین باشد بیش از پیش احساس می‌شود. سالهاست که این باور و ذهنیت نادرست معلولین نخاعی که محدویت‌های حرکتی مانع فعالیت های جسمانی و تمرینات بدنی آنان می‌شود، یا ورزش تاثیری بر جسم و روح ندارد، به کناری نهاده شده است.

بی تردید فعالیت‌های بدنی مستمر و مناسب معلولین بر میزان برخورداری آنان از سلامتی و کاهش عوارض ثانویه معلولیت تاتیری محسوس دارد. معلولین ضایعه نخاعی هم می‌توانند همانند سایرین از فواید فعالیت‌های جسمانی نظیر ورزش ها و بازی‌های مناسب یا تمرینات بدنی بهره مند شوند.

صاحب نظران بر این باورند ورزش یا فعالیت جسمانی معلولین نخاعی حتی در حد ملایم و متوسط (حدود 20 تا 30 دقیقه) و نه شدید اما مستمر (حداقل روز در میان) در کاهش عوارض سوء و ثانویه معلولیت آنان تاثیری بسزا دارد

تعاریف ورزش و معلولیت

فعالیت هر شخص با یک منظور و در محیطی متفاوت از محیط روزانه به هدف مسابقه، کسب برتری، لذت بردن و پیشرفت مهارت یا ترکیبی از این‌ها ورزش است. علامت مشخصه ورزش تفاوت و هدف از آن به همراه میزان مهارت فردی یا گروهی است. ورزش عبارت است از یک فعالیت نهادینه شده که مستلزم کاربرد نیروی جسمانی شدید با استفاده از مهارت‌های جسمانی پیچیده به وسیله شرکت کنندگانی است که توسط عوامل درونی و بیرونی تحریک می‌شوند. این تعریف ورزش با فعالیت‌های ورزشی سازمان یافته مرتبط می‌شود (کوشافر، 1381)

ورزش که در زندگی و ارتباطات اجتماعی معلولین و غیر معلولین نقشی کلیدی دارد در برگیرنده تمامی فعالیت های فیزیکی مانند بازی، تفریح، ورزش سازمان یافته، غیر رسمی یا ورزش رقابتی و ورزش محلی یا بازی‌هایی است که به برازندگی اندام، سلامت جسمانی، آرامش فکری و روانی کمک می کند.

امروزه ورزش در اتحاد و آشنایی یا پیوند و دوستی همنوعان با هم نقشی کلیدی داشته و یکی از اهداف ورزش هم همین است؛ به عبارتی ورزشکاران هر چند در میادین رقیبند اما می توانند بیرون از میدان دوست و رفیق باشند. معلولین سازنده بخشی از جامعه بشری هستند، هر شخصی در زندگی ممکن است به نوعی معلولیت دچار شود. از معلولیت تعاریف زیادی ارائه شده است: سازمان بهداشت جهانی (WHO) محدودیت یا عدم توانایی در انجام معمول فعالیت‌های روزمره را معلولیت می نامد. طبق آمار این سازمان حدود 10% افراد جامعه به انواع گوناگون معلولیت دچارند. معلولین ضایعه نخاعی هم بر اثر آسیب وارده به نخاعشان به فلج اعضا و اندام‌های حرکتی دچار شده‌اند.

آمار شایان توجه معلولین از آن جمله معلولین ضایعه نخاعی در ایران هم ضرورت توجه ویژه به ورزش این عزیزان را دو چندان نموده چنانکه تنها با مساعدت و حمایت مسئولین مربوطه و وضع قوانینی خاص می‌توان انتظار داشت در آینده نزدیک همه معلولین همچون دیگر همنوعان خویش بتوانند در سالن‌ها و مجموعه‌های ورزشی حضور روز افزون و چشمیگر داشته باشند.

خلاصه ای از تاریخچه ورزش معلولان

نیاز به ورزش و استمرار آن در معلولین بسیار بیشتر از غیر معلولین احساس می‌شود. بی تردید ورزش عاملی است که معلولان را به سطح جامعه می‌کشاند و آنان را در انجام فعالیت‌ها مستقل می‌سازد. امروزه معلولین در فعالیت‌های اجتماعی و مسابقات زیادی شرکت می نمایند و توانمندی‌ها و مهارت خود را به جامعه ثابت نموده‌اند.

افراد معلول در جهان ورزش، برای خود تاریخچه‌ای دارند؛ کانادا در راس سایر ملت‌ها قرار دارد چنانکه در سال 1973 اوگن رایمر (Eugene Reimer) یک ورزشکار پاراپلژی رکورد دار جهان بعنوان ورزشکار مرد سال 1973 کانادا انتخاب شد و جوایز خود را هم به یک ورزشکار معلول بخشید.

سه سال بعد اولین مسابقه معلولین در ادمونتون، آلبرتا (Edmonton , Alberta) برگزار شد که شامل بازی‌های سالیانه ویلچری،‌ ورزش نابینایان و قطع عضوها بود. بعد از جنگ جهانی اول مخصوصا در میان افراد نابینا و قطع عضوها ورزش به عنوان ترکیبی از درمان بکار برده شد. حدود صد سال از ابداع ورزش‌های معلولین می‌گذرد، در قرن های 18 و 19 تاثیر مثبت ورزش بر سلامت معلولین شناخته شده بود.

در طول جنگ جهانی دوم بخاطر شمار زیادی از تلفات و ضایعات، این عقیده که ورزش می‌تواند نوعی کمک به درمان و توانبخشی باشد، رواج یافت ولی این امکان تا سال 1944 وجود نداشت تا اینکه دکتر لوید کاتمن متخصص آسیب‌های نخاعی، بیمارستانی را در منطقه استوک مندویل (انگلستان) تاسیس و ورزش را بعنوان بخشی از درمان افراد ضایعه نخاعی بکار گرفت.

باید پذیرفت که هر نوع معلولیتی، مشکلات خاص مربوط به خود را دارد. ضایعات نخاعی نیز به همین منوال است، اما به نظر می‌رسد که معلولین ضایعه نخاعی با مشکلات بیشتری مواجهند. شاید به همین دلیل بود که دکتر کاتمن شروع فعالیت بدنی و ورزش را با معلولین ضایعه نخاعی آغاز نمود. او در تحقیقی نشان داد که با فعالیت بدنی و ورزش میتوان طول عمر افراد معلول را افزایش داد. او کارش را با رشته‌های تیر و کمان، تنیس روی میز و بیلیارد آغاز نمود و بعد از مدتی کوتاه تیم های ورزشی چوگان و بسکتبال با ویلچر را هم به آنها اضافه نمود.

در آمریکای شمالی، مرکزی و جنوبی شاخه های گوناگونی از بازی‌های اصلی برای رشد و پیشرفت ورزش افراد معلول طراحی شد؛ در سال 1967 اولین بازی‌های ویلچری پان امریکن برگزار شد.