فرم بلند و بالاي رضايت جهت عمل جراحي که پشت اطاق عمل از همراه مريض امضائ آنرا ميگيرند

 پزشک محتاطي که براي سلب مسئوليت از خود و رهایی از دردسرهاي قانوني از بيمار خود پيش از مداخلات پزشکي رضايت نامه مکتوب مي گيرد

پزشک نوع دوستي که براي آزادي بيمار احترام قائل است و به خود اجازه نمي دهد پيش از اطلاع رسانی از ماهيت واهداف درمان اقدامي براي وي انجام دهد.

 

 

تاريخچه :

 

* ظهور اصطلاح رضايت آگاهانه در دهه 1950 خصوصا در شاخه پژوهش هاي پزشکي (بیانیه نورنبرگ)
* طرح موضوع به معناي امروزي در سال 1972 بدنبال افزايش توجه به موضوع آزادي فردي و حقوق بشر
* طرح رضايت آگاهانه به عنوان يک حق اجتماعي و ضروري براي بيمار در سال 1981 توسط AMA

 

در مقام عملي کردن تئوري :

علي رغم اينکه رضايت آگاهانه به عنوان يک اصل غالبا پذيرفته شده است اما در مورد ميزان ، نحوه و راهنماهاي عملي كمتر توافق و اقدامي صورت گرفته است.

ديد گاه هاي منفي :

معمولا بيماران متوجه اطلاعات پزشكي نمي شوند.

معمولا بيماران نمي خواهند در تصميم گيري شركت كنند .

بعضا تصميماتي ميگيرند كه به مصلحت آنها نيست. عملا مشكل است.

مطالعات تجربي:

بيماران مي خواهند از وضعيت پزشکي خود مطلع شده و در تصميم گيريهاي درماني درگير شوند.

 

در يک مطالعه هشتاد درصد بيماران ترجيح مي دادند تا به نحو فعالي در تصميم گيريها مشارکت داشته باشند.

اگرچه 96 درصد سرويس هاي جراحي به صورت روتين از بيماران رضايت مي گيرند ، اما کمتر از 50 درصد پزشکان براي اقداماتي چون آزمايش هاي خوني يا راديولوژي هاي تشخيصي از بيماران خود اجازه مي گيرند .

اطلاعات لازم در نود درصد اقدامات درماني به اطلاع بيماران رسانده مي شود ، در حاليکه اين آمار در مورد روشهاي آلترناتيو تنها 53 درصد است .

 

در بررسي نوار صوتي ضبط شده در ويزيت هاي معمول در مطب براي بيماران سرپايي ، تنها در 14 درصد موارد در مورد آلترناتيو هاي درماني صحبت شده است . و در مورد منافع و خطرات درماني 9 درصد و ارزيابي از ميزان درک و فهم اطلاعات تنها در 2 درصد موارد صورت گرفته است .

چندين مطالعه ارتباط معني داري ميان اخذ رضايت آگاهانه مطلوب و نتيجه باليني مناسب شامل بهبود سلامت رواني ، برطرف شدن علائم و درد ، کمبود عملکرد بيمار و معيار هاي فيزيولوژيک را به اثبات رسانده اند . اين نتيجه شامل پذيرش مناسب تر رژيم درماني و رضايتمندي مي باشد .