کتاب هنر خوشبختی از دیدگاه اپیکور با ترجمه ی فرخ بافنده، خوشبختی را از نگاه یکی از بزرگترین و مشهورترین فلاسفه‌ی یونان باستان، اپیکوروس، شرح داده است.

آموزه‌های اپیکور (Epicurus)، فیلسوف بزرگ دوران باستان - در باب زندگی و مرگ، دین و علم، ادراک حسی و نحوه رسیدن به شناخت، خوشبختی و شادکامی، اخلاق و دوستی - هواخواهان بسیاری در دنیای باستان داشت و بعدها نیز بر تفکر اروپا تاثیری بس شگرف و عمیق گذاشت. اپیکور تا قرن‌ها بعد از مرگش با مخالفت‌های خمصانه بسیاری روبه‌رو شد، اما در میان تحسین کنندگانش نام بزرگانی چون توماس هایز، اسحاق نیوتون، توماس جفرسون، و کارل مارکس به چشم می‌خورد.

کتاب هنر خوشبختی از دیدگاه اپیکور (The Art Of Happiness Epicurus) مشتمل است بر تمام آثار بازمانده از اپیکور - نامه‌ها، آموزه‌ها، و مجموعه کلمات قصار واتیکان - همراه با متون متناظری از لوکوتیوس - بزرگ‌ترین پیرو فلسفه‌اش؛ هم‌چنین گزیده‌هایی از زندگی اپیکور نوشته دیوژن لائرتیوس، و دو مقدمه روشنگر در توضیح فلسفه اپیکور.

اپیکور، مردی که به «فیلسوف شادکامی» شهره‌ی خاص و عام است، فردی بود ساده‌زیست، پایبند به اصول اخلاقی، وفادار به دوستی، و صدالبته بر خلاف تهمت رقیبان مؤمنی شیفته. نگاه او به دانش، دین، رابطه انسان و خدا و نقش این رابطه بر آرامش روحی او، جایگاه لذت در زندگی و موضوعاتی از این دست شگفت‌آور است. او کسی است که پیوسته مردمان روزگار خویش را به کسب دانش و تلاش برای درک طبیعت تشویق می‌کرد و البته در نظر او، این کار در جهت شناخت بهتر خدایان، و رفع آشفتگی‌های روحی و جسمی بشر و رسیدن او به آرامش بود. در واقع باید گفت که نگاه او به مقوله دین و خدا نگاهی بدیع در نوع خود به شمار می‌آید آن هم وقتی که به یاد بیاوریم در زمانه‌ی او، در دوران یونان باستان، مردمان به خدایان متعددی باور داشتند که از قضا موجوداتی شهوت‌ران، جنگجو، دسیسه‌گر و کینه‌جو بودند؛ ضمن اینکه خرافات دینی چنان وحشتی از غضب و عذابِ خدایان بر جان مردمان انداخته بود که مجالی برای درک حقیقت باقی نمانده بود. در چنین دورانی، اپیکور خدایان را به عرش اَعلی برد و دامان آنان را از هرگونه پستی و آلودگی پاک نمود، و تنها راه نجات بشر را در شناخت ذاتِ حقیقی این موجودات ‌دانست شناختی که از رهگذرِ درک علل وقوع رخدادها در جهان هستی به دست می‌آمد.

در بخشی از کتاب هنر خوشبختی از دیدگاه اپیکور می‌خوانیم:

دیدگاه اپیکور در مورد خوشبختی به‌ وضوح رنگ و بویی بودایی دارد. خوشبختی مساوی است با سکون و آرامش، و این آرامش اساساً با کنار گذاشتن «تمناهای» دنیوی حاصل می‌آید یعنی با دست کشیدن انسان از بلند پروازی‌هایش برای کسب قدرت، عزت، منصب، لذت و ثروت. این ایده در دو جمله‌ی‌ معروف اپیکور که بیش از همه نقل شده‌ خلاصه شده است: «آسایش ما در گروِ آنچه که داریم نیست، بلکه حاصل آنچه که از آن لذت می‌بریم، است.» و، در قالب هشدار دهنده‌ترش: «آدمی که اندک خویش در نظرش ناچیز است، هیچ چیزی برایش کافی نیست.»

جالب این‌ که، ایده‌های اپیکور در مورد ataraxia یعنی رهایی از عذاب و آشفتگی روحی که لازمه‌ی سعادتمندی حقیقی است بیشتر از حد تصورِ یک خواننده‌ی قرن بیست و یکمی، تحت تأثیر مستقیم تفکر بودایی بوده است. دو تن از کسانی که در ابتدای راه تأثیر چشمگیری بر اپیکور داشتند، دموکریت (دموکریتوس) و پورهو بودند که سفری طولانی به سرزمینی که امروزه هند خوانده می‌شود کردند و در آن‌جا در مدارس استادان برهنه با آیین بودایی آشنا شدند.

فرمت:pdf
تعدادصفحات:209
حجم:13.1 مگابات