دانلود پاورپوینت دانشگاه جندی شاپور با فرمت PPTX ودر 42 اسلاید قابل ویرایش

جندی شاپور در گذر تاریخ
مقدمه

از آنجا که استان خوزستان با داشتن قدمتی چند هزار ساله ، مهد تمدن های متعدد بوده است،بنظرمیرسد برای اهالی این استان و ساکنین و شاغلین این منطقه و نیز کسانی که بنوعی در ارتباط با این استان هستند ضروری است با مکان های مهم باستانی و تاریخی و تأثیرات علمی و فنی این مکانها و به تبعیت از آن شناسائی دانشمندان و خدمتگزاران به دنیای علم و فن آشنا شوند.
بدین لحاظ و به دلایل دیگر،بر آنیم که این مکان ها را اگر چه بصورت اجمالی به خوانندگان گرامی معرفی نماییم.
اولین مکان باستانی که در نظر گرفته شده است شهر جندی شاپور در نزدیکی دزفول می باشد. این شهر از نظر لغوی بمعنای پادگان نظامی و یا اردوگاه نظامی است که توسط شاپور ساسانی ساخته شده است و اکنون جزچند تپه حفاری نشده،چیزی از آن باقی نمانده است. گویند بر سر در آن نوشته بود:
«دانش و فضیلت برتر از بازو و شمشیر است»

در ایران باستان منظور عمده تربیت این بود که کودک را عضو مفید جامعه بار آورند.اما آموزش و یا تعلیم و تربیت کودکان در این دوران فقط به خاندان سلطنتی، درباریان، مغان و بازرگانان اختصاص داشت و توده های مردم از این نعمت محروم بودند. به طوری که متعلمان ایران باستان را می توان از چند نظر به 3 گروه تقسیم کرد:

الف) دانش آموزان خاص(شاهزادگان و بزرگ زادگان)

ب) دانش آموزان حرفه ای( فرزندان مغان، موبدان، هیربدان، پیشه وران، اصناف، صنعتگران)

ج) دانش آموزان عمومی(آموزگاران و کارمندان)

این دانش آموزان به دو دسته ی پسران و دختران تقسیم می شدند. دختران در آموزشگاه های نظری، هنری و خانه داری تحصیل می کردند ولی غالبا مانند پسران سواری و چوگان بازی و استفاده از اسلحه را نیز می آموختند.[2]

با عنایت به تقسیم بندی تعلیم و تربیت کودکان به سه شیوه ی یاد شده، می توان نتیجه گرفت که آموزش و پروش به صورت گروهی و طبقاتی انجام می گرفت.بنابراین باید گفت منظور اساسی تعلیم و تربیت در ایران باستان به شرح زیر بوده است:

«1. آماده کردن کودک برای زندگی فردی و اجتماعی در آینده، بر پایه ی فرهنگ قومی و ارزشهای اجتماعی و آماده سازی های فرهنگی و آموزشکاری؛

2. پرورش شخصیت نوجوان(کودک سابق) و استعداد و قابلیت ذاتی او برای برخورداری جامعه از آن؛

3. کشف تواناییهای(نوجوانان و جوانان) در آموختن پیشه و حرفه برای زیست شغلی و اقتصادی در جامعه.»[3]

رفته رفته و با سلطه ی مقدونیان، در دوران های بعدی با رکود تعلیم و تربیت به شیوه های سنتی و ویران شدن آتشکده ها، از تعلیم موبدان جلوگیری شد. اما این بدان معنا نیست که عامل دین به عنوان یکی از عوامل تشکیل نظام طبقاتی ایران و موثر در تعلیم و تربیت به یکباره رنگ باخت چه که در دوره های بعدی نیز این عامل و روحانیون از اعتبار و نفوذ بالایی برخوردار بودند. چنانکه ویل دورانت در کتاب تاریخ تمدن در این باب چنین می نویسد:

«در کنار بیشتر معابد، مدرسه هایی بود که کاهنان در آغاز به پسران و دختران خط نویسی و حساب را می آموختند و اصول وطن پرستی و نیکوکاری را در روح آنان تقویت می کردند و بعضی از ایشان را برای کار بزرگ نویسندگی آماده می ساختند؛ لوحه هایی از آن زمان به دست آمده که در آن جدول ضرب و تقسیم و جذر و کعب و مسائلی از هندسه ی عملی دیده می شود.»[4]