دانلود مقاله رضایت شغلی و اعتماد سازمانی با فرمت ورد ودر 37 صفحه قابل ویرایش

قسمتی از متن مقاله رضایت شغلی و اعتماد سازمانی

2-1- مقدمه
2-2- اعتماد سازمانی
2-2-1- تعريف اعتماد
2-2-2- مفهوم اعتماد سازمانی
2-2-3- فرآيند اعتماد
2-2-4- ابعاد اعتماد
2-2-5- انواع اعتماد در سازمان
2-2-5-1- اعتماد مبتني بر بازدارندگي
2-2-5-2- اعتماد مبتني بر آگاهي
2-2-5-3- اعتماد مبتني بر شناسايي
2-2-5-4- اعتماد بر پایه بازدارندگی
2-2-5-5- اعتماد برپایه دانش
2-2-5-6- اعتماد برپایه همانندسازي
2-2-6- مدل اعتماد از ديدگاه مارتينز
2-2-7- نتایج اعتماد در سازمان
2-4- رضایت شغلی
2-4-1- تعاریف رضایت شغلی
2-4-2- اهميت رضايت شغلي
2-4-3- نظريه هاي رضايت شغلي
2-4-3-1- نظرية نیازها
2-4-3-2- نظرية بهداشت- انگیزش(دوعاملي هرزبرگ)
2-4-3-3- تئوري کامروایی نیاز
2-4-3-4- نظرية ERG
2-4-3-5- نظریه های ناهمسازی شناختی
2-4-3-6- نظريه برابري
2-4-3-7- نظريه گروه مرجع
2-4-3-8- نظریه X و نظریه Y
2-4-3-9- نظریه فرات و استارك
2-4-3-10- نظرية برابري و انتظار
2-4-3-11- مدل نظري رضايت شغلي
2-4-3-12- مدل انسان پیچیده
2-4-3-13- مدل رضایت ژاپنی
2-4-4- عوامل مؤثر بر رضايت شغلي
2-4-5- ابزارهاي اندازه گیري رضایت شغلی
2-4-5-1- شاخص توصیف شغلی
2-4-5-2- پرسشنامه رضایت شغلی مینه سوتا
2-4-5-3- تکنیک وقایع حساس
2-4-5-4- مصاحبه
2-4-6- پیشینه تحقیقات
الف- تحقیقات خارجی
ب- تحقیقات داخلی
منابع

2-1- مقدمه
رضايت شغلي، جايگاه ويژه¬اي در مطالعات مديريت منابع انساني و رفتار انساني دارد؛ زيرا اين ساختار مي¬تواند در جهت پيش بيني رفتارهاي سازماني در آينده نظير ترك شغل، تأخير، كم كاري، غيبت و... مؤثر باشد(دستورانی و پوریوسف، 1391). امروزه رضايت شغلي در سازمانها و ادارات از جمله موضوعات مهمي است كه اغلب مديران و كارفرمايان در سراسر دنيا براي آن اهميت زيادي قائلند. مسلماً رضايت شغلي در رفتار عملي كاركنان اثر بسزايي دارد و به گونه مؤثري اثر خود را در شغل فعلي، كارا بودن، اثر بخش بودن و آمادگي به منظور ارتقاي شغلي نشان مي¬دهد(دستورانی و پوریوسف، 1391). بنابر این در این فصل به رضایت شغلی و عوامل موثر بر آن به صورتی مبسوط پرداخته خواهد شد.

2-2- اعتماد سازمانی
امروزه اهميت اعتماد در روابط اجتماعي، اقتصادي، سياسي و سازماني بطور چشمگيري مورد توجه قرار گرفته است. در مطالعات سازماني نيز از اعتماد به عنوان عامل بنيادي براي سازمان هاي اثر بخش نام برده مي شود و متخصصين رهبري و محققان به اهميت ايجاد اعتماد در بين نيروي كار اذعان دارند. مطالعه ادبيات سازماني نشان مي دهد كه اعتماد يك عامل حياتي و ضروري براي موفقيت فردي و سازماني مي باشد. بالا بودن اعتماد درون سازماني ضعف در ساير منابع لازم براي ارتقاء بهره وري را تا حدي جبران مي كند. بررسي ها نشان مي دهند كه اعتماد اثرات درون فردي و بين فردي ايجاد كرده و روابط درون و برون سازمان را تحت تأثير قرار مي دهد. از اين رو گفته مي شود بالا بودن اعتماد سازماني مساوي با بهبود رضايت شغلي، تعهد سازماني، فضاي اطمينان بين كاركنان افزايش همكاري و همفكري، تقسيم اطلاعات، حل مسئله، تسهيل توانمندسازي، توانايي تغيير، يادگيري و نوآوري سازماني، كاهش فشار روحي و رواني، كاهش عدم اطمينان نسبت به آينده، حل تعارضات و در نهايت ايجاد چارچوبي براي افزايش بهره وري سازماني مي شود. پايين بودن اعتماد درون سازماني، نوعاً افزايش تعارض، بي ثباتي سازماني، ترك خدمت، كاهش انگيزش، شايعات و اعتصابات لاينحل، مانع تراشي بر سر تحقق اهداف سازماني و ... را در پي خواهد داشت(دانایی فرد و همکاران، 1388).
در عصری که روابط بین افراد و گروه ها شکننده و به سرعت در حال تغییر است، اعتماد موضوع محوری سازمان ها، به منظور مدیریت کارآمد و اثربخش پویایی های محیطی است که رشد و حیات آن ها را تضمین نماید. با توجه به ضرورت پاسخگویی سریع به تحولات محیط متلاطم، ایجاد تیم های کاری هماهنگ یکی از وظایف مهم رهبران در سازمان ها می باشد که در واقع به معنی فرآیند تزریق تدریجی و تشویق اعتماد در سازمان می باشد. مفهوم اعتماد و مسائل مربوط به آن در چند سال گذشته به طور فزاینده ای محور مطالعه ی سازمان ها گردیده است. امروزه اهمیت اعتماد در سازمان ها به خوبی آشکار گردیده است، چرا که برقراری ارتباطات و تحقق همکاری میان افراد نیازمند وجود اعتماد است. در عصری که روابط بین گروه ها و افراد سست تر شده و به سرعت در حال تغییر است، اعتماد که عمدتا مبتنی بر استنتاج ها و تفاسیر در مورد انگیزه ها، شخصیت و باطن دیگران است، موضوع محوری سازمان هاست، به این دلیل که مدیران به دنبال درک و شناخت چگونگی ایجاد همکاری موثر در سازمان ها می باشند، اعتماد عامل کلیدی است زیرا همکاری را بوجود می آورد. در دنیای امروز ما نمی توانیم یا نمی خواهیم هر کاری را که انجام می دهیم، به تنهایی انجام دهیم، بنابراین ما باید به دیگران اعتماد کنیم(رضائیان و سلطانی، 1388).